Vaino (przyjęty)

Vaino. · Gość

Imię: Vaino
Rasa: Mroczny Elf
Klasa: Rycerz Shilen
Krąg: 52

Krótka opowiastka

*Po kiego grzyba! Po kiego grzyba, sam tu przylazłem! Roślinek zbierać mnie się zachciało!* Klął w duchu krasnolud. Zresztą miał do tego pełne prawo, każdy by miał, gdyby jak on miał związane ręce i był prowadzony przez dwa rosłe orki na ścięcie. Przystanął na chwilkę i zerknął w bok na konika, a raczej na to co niego zostało. *Biedny Błachatek, zżarły go zielone dranie!* Dźgnięcie włóczni pogoniło stojącego krasnoluda, leniwym krokiem ruszył dalej aleją, którą wyznaczały pochodnie rzadko rozstawione wzdłuż ścieżki do miejsca kaźni.
Nieco wcześniej…
Mroczny elf usadowił się wygodnie w zaroślach, oparł się o pień drzewa. *Twardo.* Zwinął derkę i wepchał ją sobie pod głowę. Przez listowie zerknął w niebo, słońce chyliło się ku zachodowi. *Już blisko. Zawsze tuż po zachodzie* Delikatnie odsunął kilka gałązek i zerknął na obóz poniżeń oceniając liczebność i stan zielonych istot. *Żrą dziady jedne, niech żrą, z pełnymi brzuchami będą mniej ruchliwe* Z lewej wyłożył obok łuk, z prawej kilka strzał tuż obok miecza, upewnił się że koń stoi bezpieczny spory kawałek z tyłu, uśmiechnął się do siebie i czekanie umilił sobie jedzeniem jagód rosnących w koło.
Krasnolud stanął nad pniakiem, zerknął nie niego i stwierdził że o dziwo jest czysty, tego się spodziewał, widocznie zielone cholery dbały o swych „klientów” mimo to patrzył z obrzydzeniem na pniaczek. Nie chciał położyć głowy pod topór i któryś z towarzyszących mu strażników musiał mu pomóc. *No cóż… było minęło* Kat uniósł topór, kowal już tylko czekał aż mu łeb spadnie, usłyszał lekkie stuknięcie, kat zrobił krok do tyłu i… upadł na krasnoluda przywalając go cielskiem. Jeszcze dwa mlaśnięcia. Niepewnie zaczął się gramolić z pod orkowego kata wyjrzał i tuż przed jego twarzą zobaczył znajomą uśmiechniętą twarz mrocznego elfa.
- Ruszyłbyś się grubciu – elf nie mógł powstrzymać się od śmiechu.
- Gdybyś celniej strzelał zwaliłbyś to zielone cholerstwo w inną stronę.
- A czy ja łucznik czy co?
Elf dobił mieczem ruszającego się jeszcze orka. Krasnolud rozejrzał się, kat miał topór przybity do czoła, a upadając zarąbał toporem orka, który przytrzymywał krasnoluda. Drugi ze strażników leżał kawałek dalej, czwarty z orków, który trzymał worek na głowę leżał z przebitą szyją.
- I tak całkiem ładnie – ocenił fachowym okiem.
- Też jestem dumny. A teraz rusz się Ilmari.
Elf pociągnął krasnoluda za sobą. Dotarli do zarośli gdzie wcześniej siedział.
- Ładnieś się tu urządził.
- Czekałem przecież parę godzin.
- Czekałeś?! I pozwoliłeś żeby wrąbały mojego Błachatka?! – chwycił za jakiś kołek i zaczął podchodzić do elfa – oż Ty!
- A co miałem zrobić wskoczyć między wszystkich i dać się capnąć?! A tak zobacz, siedzą w obozie nażarte nawet jeszcze nie zauważyli że z boku coś się stało. Nie kuśmy losu i zbierajmy się.
- Co to, to nie! – ruszył w stronę obozu – Wy przerośnięte kijanki! – rzucił trzymanym w ręku kijem, kij nie doleciał, ale hałas zrobił swoje.
- Choć tu durniu! – chwycił za ramię krasnoluda.
- Ale Błachatka pomścić trzeba! – wściekły spojrzał na Vaino.
- Następnym razem. – biegiem ruszyli w stronę koni.

Luthein

Anellin

Za próbą.

Avensill

Isilnee

Oczywiście ZA

Diarmind

Oczywiście za.
Pozdrów Ilmariego <oczko>